Πόσο πανεπιστήμια μπορούν θα θεωρηθούν τα ελληνικά πανεπιστήμια με τα διεθνή στάνταρτ; Τα πανεπιστήμια διεθνώς αποτελούν χώρους ελεύθερης έκφρασης, νηφάλιας ανταλλαγής απόψεων, αλληλεπίδρασης καθηγητών και φοιτητών πέρα και πάνω από τα επιστημονικά θέματα, χώρους κοινωνικού συγχρωτισμού τους και ανάπτυξης προσωπικών σχέσεων. Έτσι χτίζεται μια σχέση που συνήθως διαρκεί και μετά την απόκτηση του πτυχίου. Οι αποφοιτούντες παραμένουν σε επαφή με το πανεπιστήμιο τους, το στηρίζουν κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά. Η παράδοση του Alumni (απόφοιτοι) κρατά το πανεπιστήμιο σε άμεση και διαρκή επαφή με την κοινωνία. Οι απόφοιτοι είναι περήφανοι για το πανεπιστήμιο τους και το στηρίζουν με κληροδοτήματα και δωρεές, συμμετέχουν στις πολιτιστικές και επιστημονικές δραστηριότητες του.
Στην χώρα μας όμως η συντριπτική πλειονότητα των φοιτητών όταν φοιτούν είναι αποστασιοποιημένοι από το ακαδημαϊκό γίγνεσθαι, ενώ όταν αποφοιτήσουν ρίχνουν μαύρη πέτρα.
Η συντριπτική πλειοψηφία των καθηγητών κλείνεται στο μικροπεριβάλλον της, ασχολείται με την έρευνα της ή με την εξωπανεπιστημιακή επαγγελματική της απασχόληση και απέχει από την ακαδημαϊκή ζωή.
Η κατάσταση αυτή οφείλεται σε μεγάλο βαθμό και εξυπηρετεί συγκεκριμένα πολιτικά συμφέροντα, κατεξοχήν της Αριστεράς. Το ελληνικό πανεπιστήμιο, ιδιαίτερα μετά την μεταπολίτευση, βρίσκεται υπό ιδιότυπη κατοχή αυτών των μειοψηφικών αλλά επιθετικών δυνάμεων, που διαθέτουν τάγματα εφόδου, στοχοποιούν και προπηλακίζουν αυτούς που διαφωνούν μαζί τους, χρησιμοποιούν ακόμη και φυσική βία κατά των ‘αντιφρονούντων’ τους. Οι εικόνες των σπασμένων η χτισμένων γραφείων καθηγητών και πρυτάνεων, οι καταλήψεις εργαστηρίων και αμφιθεάτρων συνήθως από μερικές δεκάδες φοιτητές, ακόμη και οι απειλές κατά της σωματικής ακεραιότητας των πρώτων είναι συχνές καταστάσεις στο ελληνικό πανεπιστήμιο.
Οι κραυγές «σκάσε», «κρύψου», η απειλή «ερχόμαστε» κοσμεί τους τοίχους των πανεπιστήμων μας. Τι δημοκρατική ειρωνεία στον κατεξοχήν χώρο της ελεύθερης έκφρασης να καλείσαι να σιωπάς, να κρύβεσαι; Τι μήνυμα ανελευθερίας, υποταγής προς τους νέους αλλά και τους μεγαλύτερους;
Η κανονικότητα στο ελληνικό πανεπιστήμιο θα έρθει μόνο όταν θα εφαρμόζονται πλήρως οι Νόμοι της Δημοκρατικής Πολιτείας και εκεί. Αλήθεια πόσους ανησυχεί, κανονικά θα έπρεπε να συγκλονίζει, η διαπίστωση ότι στο ελληνικό πανεπιστήμιο αποφεύγεται η τήρηση των Νόμων; Στον χώρο της διαμόρφωσης των νέων επιστημόνων, των νέων ελίτ ο Νόμος τηρείται υπό συγκεκριμένες συνθήκες και όχι πάντα; Ο Νόμος να αμφισβητείται, κυρίως από την Αριστερά, και η εφαρμογή του να εξαρτάται από τις διαθέσεις της; Αυτή η αδιαφορία για τον Νόμο μεταλαμπαδεύεται, διαχέεται μετά την αποφοίτηση από τους νέους επιστήμονες σε όλη την κοινωνία: οι εκπαιδευτικοί στους μαθητές και φοιτητές τους, οι γιατροί στους ασθενείς τους, οι μηχανικοί, οι οικονομολόγοι στους πελάτες τους, οι μετέπειτα πολιτικοί στους πολίτες ψηφοφόρους τους και πάει λέγοντας.
Οι ελίτ της Αριστεράς έχουν μεγάλη ευθύνη για την μη τήρηση των Νόμων. Οι εικόνες των νεολαίων της να παρελαύνει με τα στειλιάρια στον ώμο στις πορείες και στις διαδηλώσεις της δίνει το στίγμα, το σύνθημα της απείθειας, είναι δε μια σαφής αμφισβήτηση της Δημοκρατίας και των Νόμων της.
Γιατί τι νόημα έχουν τα στειλιάρια στις διαδηλώσεις σε μια ευνομούμενη δημοκρατία;
Το ελληνικό πανεπιστήμιο θα αποκτήσει την διεθνή κανονικότητα του και θα δώσει διέξοδο δημιουργίας, που τόσο πολύ χρειάζεται η χώρα σήμερα, στα πολλά ποιοτικά στελέχη του όταν οι διοικήσεις του, τα μέλη της κοινότητας του αποφασίσουν να επικαλεστούν και να εφαρμόσουν τον Νόμο στις κάθε παρανομίες των βίαιων μειοψηφιών του. Επιτέλους, στην χώρα που γεννήθηκε η Δημοκρατία οι επιστημονικές ελίτ της, οι πανεπιστημιακοί της έχουν καθήκον να σηκώσουν το ανάστημα τους στην μίζερη και αναχρονιστική επιβολή της βίας της μειοψηφίας. Η απελευθέρωση του ελληνικού πανεπιστήμιου από την βία των μειοψηφιών είναι το ελάχιστο καθήκον τους προς την πατρίδα. Το ζητά η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών πλέον.
Πηγή: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ – Αχιλλέας Γραβάνης
