«Όσοι δικοί μας “φεύγουν” από τη ζωή, είναι μαζί μας σε μια πορεία μπροστά. Τους φέρουμε μέσα μας», λέει στην «Κ» η σκηνοθέτις Ιώ Βουλγαράκη.
Εκείνη, όταν προ διετίας ήταν έγκυος, έχασε τον πατέρα της και στην ιστορία της μοιάζει να «απαντά» το μήνυμα της Χάιντι για τον τρόπο με τον οποίο μιλούμε στα παιδιά για την απώλεια. «Η ηρωίδα μας έχει ένα τρομερό χάρισμα να ξαναβάζει σε κίνηση ανθρώπους που είναι ακινητοποιημένοι από τη λύπη», παρατηρεί η κ. Βουλγαράκη, η οποία για πρώτη φορά καταπιάνεται με το παιδικό θέατρο, σκηνοθετώντας στο Εθνικό Θέατρο την παράσταση «Η Χάιντι και στα βουνά» του Ανδρέα Φλουράκη. «Ολοι πενθούμε κάτι αργά ή γρήγορα. Η απώλεια έχει πολλές μορφές, μπορεί για παράδειγμα να είναι ενός προσώπου ή της παιδικής ηλικίας. Το έργο ήλθε και με βρήκε σε μια στιγμή που ήθελα να μιλήσω για το θέμα της απώλειας, για το πώς εξηγούμε στα παιδιά γι’ αυτή», υπογραμμίζει.
Θέληση για ζωή
Η ιστορία της Χάιντι, όπως τη διηγήθηκε στο μυθιστόρημά της η Γιοχάνα Σπίρι πριν από 150 χρόνια, έχει γνωρίσει αμέτρητες διασκευές και έχει γίνει σύμβολο της θέλησης για ζωή, «αναγκαία, φωτεινή θύελλα», όπως τη χαρακτηρίζει η κ. Βουλγαράκη. «Υπάρχει κάτι άλλο που με τριβελίζει: ποιοι γινόμαστε, πώς αλλάζουμε όταν χάνουμε αυτό που νομίζουμε ότι μας ορίζει», προσθέτει η ίδια.
Στην παράσταση, τρεις γενιές ηθοποιών και τρεις μουσικοί επί σκηνής ενώνονται σ’ έναν πολυμελή θίασο για να ανιχνεύσουν τη συναρπαστική διαδρομή προς την ενηλικίωση. «Η νέα γενιά νομίζω πως είναι συμφιλιωμένη με την απώλεια, και όχι μόνο προσώπων. Βέβαια, ηλικιακά είναι πολύ μακριά στο τέλος της ζωής. Όμως, αναλογιστείτε πόσα έχουν χάσει τα τελευταία χρόνια. Εμείς, οι μεγαλύτερες γενιές ζήσαμε τα χρόνια της ευμάρειας, η οποία πολλές φορές σε οδηγεί μακριά από τα στοιχειώδη και θεμελιώδη της ζωής» σημειώνει, μιλώντας στην «Κ» για τη «σπουδαία εμπειρία να απευθύνεται σε ένα παιδικό κοινό», όπως λέει, η Γιώτα Φέστα, η οποία ερμηνεύει τον ρόλο της κυρίας Ζέσεμαν, μιας μοντέρνας γιαγιάς. «Είναι μια γιαγιά της πόλης», προσθέτει η έμπειρη ηθοποιός. «Μια πολύ… cool γιαγιά. Κινείται με πατίνι, είναι… φασέα!» σχολιάζει γελώντας η Χριστίνα Μπρέκου, που ερμηνεύει την Κλάρα, εγγονή της κυρίας Ζέσεμαν.
«Ανήκω σε μια γενιά για την οποία η απώλεια δεν είναι ένα θέμα που αποφεύγουμε να συζητάμε. Και τα τρία παιδιά της ιστορίας είναι ορφανά. Με συγκινεί που αγγίζουμε τέτοια θέματα», αναφέρει η Χριστίνα. «Νομίζω ότι οι στίχοι της Κλάρας “γονιοί που ακριβοί μου/ θα μου δείχνετε τη γη/ θα τους κρατώ μαζί μου/ που όλοι λείπουν μα είναι εκεί” είναι πυρηνικής σημασίας για το μήνυμα του έργου», συμπληρώνει.
Πώς λοιπόν μιλάμε στα παιδιά για την απώλεια; Η Ιώ Βουλγαράκη απαντά: «Με ειλικρίνεια και με εστίαση σε ό,τι μπορεί να συνιστά το θαύμα της ζωής. Οπως, για παράδειγμα, η σημασία της συνύπαρξης και της πορείας μας προς τα εμπρός, με αισιοδοξία μέσα στη ζωή».
Πηγή: Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ– Α. Λακασάς
