Η λειτουργία ενός νέου πανεπιστημιακού προγράμματος σπουδών απαιτεί σοβαρή οργάνωση, με εξασφάλιση υψηλού επιπέδου εκπαιδευτικού προσωπικού και ύπαρξη των απαραίτητων υποδομών. Πόσο μάλλον όταν το πρόγραμμα απευθύνεται σε ξένους φοιτητές, όπως πολλά δημόσια ελληνικά ΑΕΙ επιδιώκουν να κάνουν στο πλαίσιο του κλίματος εξωστρέφειάς τους. Απαιτούνται γνώση και χρήση των σύγχρονων μέσων προβολής και προώθησης του προγράμματος, προσεκτική επιλογή των υποψηφίων και συνεχής ενημέρωση και μελέτη των θεμάτων που αφορούν τις διεθνείς σπουδές.
Η δράση αυτή έχει τεράστιο εύρος, καθώς, εκτός από την προώθηση του προγράμματος, αναπτύσσεται στην ουσία εξαρχής ένα πλαίσιο διεθνών σπουδών σε επίπεδο ΑΕΙ. Οι υπεύθυνοι κάθε προγράμματος βρίσκονται αντιμέτωποι με τη μεγάλη βιομηχανία της διεθνούς εκπαίδευσης και τους πανίσχυρους παίκτες εντός αυτής, χωρίς να υπάρχουν ανάλογα οικονομικά μέσα.
Η πληθώρα των προτάσεων που φθάνουν στην Εθνική Αρχή Ανώτατης Εκπαίδευσης για ίδρυση ξενόγλωσσων προπτυχιακών προγραμμάτων από ελληνικά ΑΕΙ εμφανίζεται, σε αρκετές περιπτώσεις, να υποκρύπτει φιλοδοξίες και (γνωστά;) παιχνίδια εξουσίας. Υστερα από μια μακρά περίοδο που τα πανεπιστήμια προσπαθούσαν να καλύψουν την απώλεια προσωπικού –είτε λόγω συνταξιοδότησης είτε λόγω φυγής στο εξωτερικό για καλύτερες απολαβές–, τώρα εμφανίζεται το εξής ζήτημα:
Οι καθηγητές που διορίζονται στα ελληνικά ΑΕΙ –και δη της περιφέρειας– χρειάζονται χρόνο για να ενσωματωθούν στο ακαδημαϊκό περιβάλλον, ενώ εκ των πραγμάτων δεν έχει υπάρξει και η απαραίτητη περίοδος για να βρεθούν οι αναγκαίες ισορροπίες ανάμεσα στα παλιά και νέα πρόσωπα.
Η κατάσταση αυτή επηρεάζει τόσο τα βασικά προγράμματα όσο και τα μεταπτυχιακά αλλά και τα νέα ξενόγλωσσα. Ουσιαστικά οι «παλιοί», καθώς εμφανίζονται να λειτουργούν ωσάν τα ξενόγλωσσα να είναι πανεπιστημιακό «Ελντοράντο», αφήνουν στους νεότερους διδάσκοντες να καλύψουν τις τρύπες των διδακτικών αντικειμένων. Το θέμα είναι εντονότερο στα περιφερειακά ΑΕΙ που έχουν μεγάλες ελλείψεις προσωπικού, την ίδια στιγμή που κουβαλούν τα βαρίδια της άναρχης διεύρυνσης τις προηγούμενες δεκαετίες. Αραγε το ελληνικό δημόσιο πανεπιστήμιο θα πληρώσει –για μία ακόμη φορά– τις φιλοδοξίες και την έλλειψη στρατηγικής του καθηγητικού κατεστημένου και του κράτους;
Πηγή: Η Καθημερινή
