Στην αρχή κυκλοφορούσε με ανεκδοτολογική χροιά, τώρα πλέον αποτυπώνει μια πραγματικότητα. Πολλοί νηπιαγωγοί έρχονται σε μεγάλη αμηχανία με τις γνώσεις των τετράχρονων και πεντάχρονων μαθητών τους στις νέες τεχνολογίες. Καθώς τα παιδιά από πολύ μικρά ξεκινούν να χρησιμοποιούν τάμπλετ στο σπίτι για να περνούν τον ελεύθερο χρόνο τους –οι γονείς φέρουν ακέραια την ευθύνη για τις επιπτώσεις από την αλόγιστη, με βάση την ηλικία των παιδιών, χρήση της οθόνης–, έχουν ξεπεράσει τους δασκάλους τους στα ψηφιακά μέσα. Δεν πρόκειται προφανώς για αδυναμία των εκπαιδευτικών να καθοδηγήσουν την τάξη σε τόσο μικρές ηλικίες, ωστόσο η σχετική κατάσταση διατρέχει όλη την πρωτοβάθμια εκπαίδευση.
Το ζήτημα του χάσματος των ψηφιακών δεξιοτήτων μεταξύ μαθητών και δασκάλων είναι καίριο διότι αγγίζει τον πυρήνα της εκπαίδευσης στην εποχή του Διαδικτύου. Παλαιότερα κυριαρχούσε η δασκαλοκεντρική αντίληψη για το σχολείο. Ο εκπαιδευτικός ήταν εκείνος που γνώριζε και οι μαθητές ήταν αυτοί που έπρεπε να μάθουν. Αυτή η προσέγγιση πλέον έχει ξεπεραστεί, αφού η εισαγωγή των υπολογιστών στα σχολεία «αμφισβητεί» τόσο το μονοπώλιο του εκπαιδευτικού στη μετάδοση της γνώσης όσο και την κυριαρχία του βιβλίου ως μοναδικής πηγής πληροφορίας. Ο νέος ρόλος του εκπαιδευτικού είναι περισσότερο του συντονιστή και συμβούλου και λιγότερο του μεταδότη της γνώσης, καθώς πρέπει να οργανώνει έτσι το μάθημα ώστε να την ανακαλύπτουν οι μαθητές.
Η εισαγωγή των υπολογιστών στα σχολεία είχε ως συνέπεια να γίνουν ανακατατάξεις στον τομέα της εκπαίδευσης. Στα ελληνικά σχολεία, βέβαια, οι αλλαγές συμβαίνουν πολύ αργά, όμως γι’ αυτό δεν ευθύνονται οι εκπαιδευτικοί αλλά οι διαμορφωτές της εκπαιδευτικής πολιτικής.
Έχουμε συνηθίσει –ίσως επειδή η απουσία της είναι μια από τις μόνιμες γκρίνιες των εκπαιδευτικών ομοσπονδιών– ως πανάκεια την επιμόρφωση των εκπαιδευτικών. Ωστόσο, ακόμη κι αν είναι χρήσιμη για τις μεγαλύτερες ηλικίες, το ερώτημα είναι τι γίνεται στα παιδαγωγικά τμήματα των πανεπιστημίων. Εκεί υπάρχει πληθώρα μαθημάτων σχετικών με τις νέες τεχνολογίες και τη διδακτική των σχολικών αντικειμένων, όμως απουσιάζει η πρακτική εφαρμογή της ύλης. Οι νέοι νηπιαγωγοί και δάσκαλοι μπορεί να αποκτούν ισχυρό θεωρητικό υπόβαθρο στα ΑΕΙ, αλλά χωρίς μακρά και εντατική πρακτική άσκηση όσων έμαθαν καταλήγουν να… μετεωρίζονται ανάμεσα στο έντυπο βιβλίο και στον ψηφιακό πίνακα.
Πηγή: Η Καθημερινή
