Καθώς η πανδημία του COVID-19 επιδεινώθηκε σε αρκετές χώρες σε όλο τον κόσμο, οι περισσότερες κυβερνήσεις έλαβαν ως μέτρο προφύλαξης των πολιτών το κλείσιμο των σχολείων, σε μια προσπάθεια περιορισμού της εξάπλωσης του ιού. Στην Ελλάδα, με εξαίρεση το μη υποχρεωτικό μέρος του προγράμματος σπουδών, κάθε εβδομάδα κλεισίματος του σχολείου μεταφράζεται περίπου σε 24 ώρες δια ζώσης υποχρεωτικής διδασκαλίας.
Ανάγοντας το σε ποσοστό βλέπουμε ότι οι ώρες αυτές αποτελούν το 3% του ετήσιου υποχρεωτικού χρόνου διδασκαλίας. Τα σχολεία προκειμένου να καλύψουν αυτές τις ώρες, κλήθηκαν να αντικαταστήσουν τα δια ζώσης μαθήματα με την εξ αποστάσεως διδασκαλία, μέσω της σύγχρονης και ασύγχρονης εκπαίδευσης, μία διαδικασία που στις περισσότερες περιπτώσεις διευκολυνόταν και από τους εκπαιδευτικούς και από τους γονείς.
Μετά από αρκετές εβδομάδες που οι σχολικές μονάδες παρέμειναν κλειστές, ορισμένες χώρες ξεκίνησαν την περίπλοκη διαδικασία της σταδιακής επαναφοράς της λειτουργίας των σχολείων. Για να υποστηρίξει αυτές τις προσπάθειες, η παρούσα αναφορά για την Ελλάδα, στοχεύει στο να συγκεντρώσει στοιχεία από διάφορες έρευνες σχολικής εκπαίδευσης του ΟΟΣΑ, που διεξήχθησαν πριν από την κρίση. Τα στοιχεία αυτά πρόκειται να χρησιμοποιηθούν για να εξετάσουν το πώς προετοιμάστηκαν οι δάσκαλοι, οι μαθητές και τα σχολεία της Ελλάδας, για να αντιμετωπίσουν τον αντίκτυπο της πανδημίας του COVID-19, με σκοπό την ενημέρωση και την καθοδήγηση μελλοντικών αντιδράσεων πολιτικής στην κρίση.
Δείτε ΕΔΩ ολόκληρη την αναφορά του ΟΟΣΑ.
