Ο αφελληνισμός της παιδείας ξεκινά από τα τουρνικέ. Λέξη ξενική. Η ελεύθερη ανοιχτή πρόσβαση στους πανεπιστημιακούς χώρους είναι ένα πανάρχαιο έθιμο του ελληνισμού που συνδυάζεται με την ελεύθερη διακίνηση ιδεών. Για τον ελληνισμό, ως γνωστόν, ο άνθρωπος είναι ιδέα. Ακόμη κι αν φοράει κουκούλα. Oπως αυτοί οι αγνοί αγωνιστές προχθές στη Θεσσαλονίκη που φώναζαν χλευαστικά συνθήματα για τον νεκρό αστυνομικό Γιώργο Λυγγερίδη. Eχασε τη ζωή του από μαρτυρικό θάνατο χάρη σ’ έναν νεαντερτάλιο που τον χτύπησε με ναυτική φωτοβολίδα. Τα τουρνικέ συνοδεύονται και από άλλα δεινά. Oπως είναι η πανεπιστημιακή αστυνομία. Oπως είπε χθες ο γ.γ. του υπουργείου Παιδείας, καθηγητής Οδυσσέας Ζώρας, η πανεπιστημιακή αστυνομία, άοπλη, υπάρχει, αν και όποτε, για να ενισχύει τα άλλα μέτρα φύλαξης του πανεπιστημίου. Παρότι υπάρχει χορηγία για την εγκατάσταση τουρνικέ, οι πρυτανικές αρχές δεν έχουν δεήσει να τα εγκαταστήσουν. Για τα αδικήματα που διαπράττονται είναι αρμόδια η αστυνομία. Όπως, για παράδειγμα, οι καταλήψεις. Άλλη παράδοση της ελληνικής παιδείας κι αυτή. Είναι δυνατόν να καταργηθούν οι καταλήψεις που ως και πρωθυπουργό μάς έχουν δώσει; Εννοείται πως όλα αυτά είναι η κορυφή του παγόβουνου. Από κάτω κρύβεται ένας όγκος ο οποίος απειλεί την ελληνική εκπαίδευση με τον πλήρη αφελληνισμό της. Είναι η δυνατότητα ίδρυσης μη κρατικών πανεπιστημίων.
Δεν είναι δική μου η ιδέα. Η αντιμετώπιση του «αφελληνισμού» της εκπαίδευσης ήταν ένα από τα επιχειρήματα που οδήγησε τη δικτατορία να εντάξει το άρθρο 16 στο Σύνταγμα. Το υιοθέτησε ασμένως η δημοκρατία. Ακουσα χθες τον Νίκο Αλιβιζάτο να το εξηγεί στην εκπομπή του Αρη Πορτοσάλτε. Ο συνομιλητής του φίλου Αρη, Οδυσσέας Ζώρας, είπε ότι αυτό που τον στενοχωρεί περισσότερο είναι η καχυποψία με την οποία αντιμετωπίζει η ακαδημαϊκή κοινότητα τη διαδικτυακή εξέταση των φοιτητών. Τους θεωρούν εκ προοιμίου απατεώνες. Η δυσπιστία, η έλλειψη εμπιστοσύνης, καθοδηγούν τη συλλογική μας συμπεριφορά. Από την εμπορική πίστη ώς την αριστεία και τα μη κρατικά πανεπιστήμια. Η ζωή μας είναι ένας αδιάκοπος εθισμός στη δυσπιστία προς τον διπλανό μας. Η εκπαίδευση την έχει αφομοιώσει με το δήθεν αντικειμενικό κριτήριο της παπαγαλίας. Θέλουν να μας στερήσουν κι αυτό το όπλο επιβίωσης; Ευτυχώς υπάρχουν και οι τοποτηρητές του ελληνισμού. Και δεν μιλάω μόνον για τους κουκουλοφόρους και τους καταληψίες, αλλά και για όσους από την ακαδημαϊκή και την πολιτική κοινότητα τους υπερασπίζονται. Είναι λίγοι, όμως φωνάζουν πολύ και έχουν θράσος. Η από αρχαιοτάτων χρόνων δύναμη του ελληνισμού. Ποτέ δεν ήμασταν πολλοί. Ομως είχαμε γεγωνυία φωνή και θράσος.
Πηγή: Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
